Hoe het begon….

Als je me een jaar geleden had gevraagd naar mijn hobby’s had ik je aangekeken met zo blik: “Hobby’s?? Wat is dat? Ik heb geen hobby’s!”. Nou ja als je shoppen en kletsen niet mee telt… En nu koken, bakken, haken, breien, naaien, puzzelen en tuinieren. Als je de foto’s bekijkt van mijn kindertijd dan vind je werkelijk twee foto’s waarin ik iets doe wat met tuinieren te maken heeft. Ja, twee. Eén waar ik de kliko aanstap. Papa had me doodleuk in de groene bak gezet ( wat ik trouwens erg leuk vond ) En nog een waar ik plantjes in een bak zet. Vraag me nog steeds af of het echt een spontane foto was of dat het zo’n verplichte was. “Doe maar effe in het zand wroeten, Clarissa”. Nee tuinieren was niet mijn ding. Sterker nog, als kind vond ik de zandbak al niks. M’n moeder heeft me er op een dag ingezet en me helemaal ingepeperd met zand, en nu is het afgelopen.

Mijn opa was boer maar nog voordat ik geboren was was de boederij weg en zelfs het tuinkasje lag er behoorlijk verlaten bij. Ik wist dat hij geraniums stekte en dat hij z’n sla nooit in kroppen kreeg ( je begrijpt dat ik echt heel erg hoop dat ons dat wel lukt want dan heb ik opa natuurlijk overtroffen 🙂 ) Verder vind mijn vader tuinieren ook wel leuk. Hoe vaak hij me wel niet riep kom je me helpen. Ja, dag pap! Daar krijg je van die vieze vingers van – wat ik nog steeds vies vind, maar mijn schatje koopt altijd van die roze handschoenen dus daar heb ik nu geen last meer van . Nee, het enige wat ik wel eens deed was grasmaaien. Ja want als ik iets doe wil het beter doen dan iemand anders en grasmaaien daar was ik goed in 🙂 Maar hoe kom je dan bij een blog of je tuintje… Tja je word verliefd. Verhuist naar het o zo mooie Limburg ( ja je moet wat he ) en krijgt naast je lieve vriendje een tuin van zo’n 200 m2.

De rozen… ja daar begon het mee. “Snoei jij de rozen maar even.” vroeg dat lief ding aan mij. Ja hoe dan ? Meneer had geen idee want zijn moeder snoeide die dingen elk jaar. Ik vond rozen stom. Want rozen pikken. En dingen die pikken zijn stom. Dus ik dacht “Nou oke hoor, ik snoei ze wel. Maar niet zeuren als ze volgend jaar dood zijn he!!”. Dus ik ging snoeien. Lekker kort hihi. Ik zeur zeur, hij zucht zucht… Maar ik dacht volgend jaar zijn ze er toch niet meer. Maar de weken verstreken. Ik begon dat tuingedoe best leuk te vinden en ik werd een beetje bang. Wat als ik ze echt dood heb gemaakt. Maar ze zijn natuurlijk niet dood. Sterker nog… Ik denk dat ze mijn wilde actie best fijn vonden. Maar voortaan staat alles in mijn dikke grote tuinboek. Want dit meisje word best blij van tuinieren.

Waar mijn lief nadenkt voordat hij doet, begin ik vaak gewoon in het wilde weg. Die buxes… niet mooi. Die moet er uit. Wat heeft hij een shock gehad van mijn acties in de tuin. Die gelukkig altijd wel goed uitpakte 🙂 En toen de tomatenzaadjes. Ja, want daar begon de moestuin mee. Ik dacht leuk tomatenzaadjes. Ja niet tomatenplanten. Zo ver was ik niet. Ook niet waar ik ze ging laten. Wat ik er mee wou doen. O nee, ik koop het ( bij de Action, kostte dus ook geen drol ) pak een bakje, stop het vol met bemeste tuinaarde ( is dat stek en zaaigrond? ) en zaadjes er in. En wachten maar… en ze kwamen op 🙂

En ze werden groter. Ik wist nog steeds niet of ze nou in de zon moesten of juist op het noorden. En toen gingen we op vakantie. Handig. Kind geregeld om elke dag water te geven. En zo zie je maar zelfs als je alles doet wat je niet moet doen, dan nog werkt het soms… En ja, er hangen tomaten aan. Wel een beetje erg groen. Maar ach geduld is een schone zaak.

UPDATE: Inmiddels zijn de tomatenplanten uitgetrokken, na een succesvol seizoen. Zoveel tomaten geoogst dat we de diepvries vol hebben met tomatensoep. En de familie en collega’s nog Cherry tomaatjes gegeven, omdat we de krengen niet op kregen!